Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Σημειώσεις πάνω στους κλασσικούς & τα έργα τους

του Άρη Δ. Τσιούμα

I. Φρίντριχ Ένγκελς: "Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της Γερμανικής Φιλοσοφίας".

Περί φαυλότητας: "...το κράτος τούτο είναι λογικό, συμφωνεί με τη λογική, όσο καιρό είναι αναγκαίο, κι αν παρ' όλ' αυτά γίνει κακό και παρά τη φαυλότητά του εξακολουθεί να υπάρχει, τότε η φαυλότητά της κυβέρνησης βρίσκει τη δικαίωσή της και την ερμηνεία της στην αντίστοιχη φαυλότητα των υπηκόων."

Σε μια "αντιεμπορική" αποστροφή του ο Ένγκελς καταδεικνύει την διαλεχτική σχέση εξουσίας - υπηκόων χωρίς να αφήνει στο απυρόβλητο την μάζα, το λαό, τους υπηκόοους που ενώ έχουν μια κακή αρχή για κυβέρνηση δεν την ανατρέπουν. Η φιλοσοφική γραφίδα του φιλελευθερισμού οριοθετεί 80 χρόνια πριν ένα "καταστατικό της εννόμου εξεγέρσεως των μαζών",  το οποίο ταυτίζεται με την περιγραφόμενη απο τον Ένγκελς κατάσταση στην αποστροφή του. Εδώ απλά συμπληρώνει τη "δυναμική" οριοθέτηση του κοινωνικού συμβολαίου του Ρουσώ, σε μια (κατα)χρηση των πολιτικών προσήμων του μαρξισμού εις βάρος των οικονομικοκεντρικών ολοτήτων του Μαρξ. Ρευστοποιούνται πάνω σε αυτή τη βάση ότι ονομάζει μεθαύριο το λενινιστικό λεξικό "αντικειμενικές συνθήκες" όταν αυτές έχουν ευθεία αναφορά σε πολιτικούς ελιγμούς και όχι στο διαπραγματεύσιμο του οικονομικού ολισμού του μαρξισμού. Παραμερίζεται κάπως κάθετα σε αυτό το σημείο το ζήτημα της ανάπτυξης -που πρόσφατα έχει αναδειχθεί σε μείζον θέμα της μαρξικής σκέψης- και των τάχα βαθύτερων ερωτημάτων του "τι θα κληρονομήσουμε" απο μια πιο "ηθική" θέση η οποία άλλωστε και στην ορολογία αντικατοπτρίζει το πνεύμα της όταν χρησιμοποιεί το επίθετο "κακό" για να χαραχτηρίσει το κράτος.  

Για τη επιστήμη: "...Η αλήθεια, τώρα βρίσκονταν σ' αυτή την ίδια τη διαδικασία της γνώσης στη μακριά ιστορική εξέλιξη της επιστήμης, πουανεβαίνει απο κατώτερες όλο και σε πιο ανώτερες βαθμίδες γνώσης, χωρίς όμως ποτέ να φτάσει, με την ανακάλυψη μιας λεγόμενης απόλυτης αλήθειας, στο σημείο που να μην μπορεί να κάνει τίποτε περισσότερο παρά να σταυρώσει τα χέρια και να βλέπει με θαυμασμό την αποχτημένη απόλυτη αλήθεια."


Αναδεικνύεται θα μπορούσε να πει κάποιος εδώ το ζιζάνιο της αμφισβήτησης πάνω στην ολιστική δυναμική της επιστήμης, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να διαρρυγνύεται το πλαίσιο πίστης στη επιστημονική διαδικασία, και τα όσα σίγουρα θα γεννά, τα οποία σίγουρα θα είναι ανωτέρου επιπέδου απο τα προηγούμενα χωρίς να ευελπιστούμε σε κάποιο τέλος της επιστήμης λόγω μιας αταβιστικής πίστης στο όλο. Μπορεί να δίδεται μια βάση για εξοπλισμό έναντι της ολότητας και του απόλυτου, αυτή η αμφισβήτηση όμως όχι μόνο δεν παράγει κριτική στο επι μέρους της επιστημονικής διαδικασίας αλλά την ατσαλώνει ως αλήθεια, έστω αποσπασματική. Η πίστη στην πρόοοδο επίσης δεν τίθεται εν αμφιβόλω -πάντα θα αναβαθμίζονται τα συμπεράσματα-. Τέλος προβληματίζει η κίβδηλη ανεξαρτητοποίηση της επιστήμης εν είδει φιλοσοφικού γυμνάσματος, ενώ στην αντιστοίχηση με τη χρήση του πολιτικού της προσήμου βαφτίζεται de facto προοδευτική δύναμη ταυτιζόμενη ουσιαστικά με το ρόλο της αστικής τάξης. Κι αν η ταύτιση αυτή διαλύεται έπειτα με την -ορθή- "δαιμονοποίηση" της αστικής τάξης η οποία έχει απωλέσει τον "επαναστατικό της χαραχτήρα" με το βασικό της όπλο τι γίνεται; Σε μια ολική επανάφορα της χυδαιότερης Γερμανικής Φιλοσοφίας η οποία εκεί που πέθαινε ξαναγεννιέται μπροστά στα μάτια μας, ότι στέλνει απο την πόρτα ο Ένγκελς γυρνά απο το παράθυρο. Είναι εμφανές ότι το γερμανικό πνεύμα διατάζει να αρπάξουμε το όπλο ακατέργαστα και άκριτα απο το δήθεν πτώμα του αστισμού. Δεν είναι τυχαίο μάλλον που ο ίδιος θύτης με αναβαθμισμένα όπλα -απο αυτά που και η επιστήμη φτιάχνει φυσικά (και καλώς)- ακόμα μας τα έχει κολλημένα όλα στον κρόταφο!


Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Καφενείο ‘Belleville sin patron’ ‘Όμορφη πόλη χωρίς αφεντικό’


Καφενείο ‘Belleville sin patron
‘Όμορφη πόλη χωρίς αφεντικό’


Ø      Ένα καφενείο σαν όλα τ’ άλλα;
Το belleville sin padron είναι ένα συνεργατικό αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο με μοναδική δομή την συνέλευση των εργαζομένων του. Δεν υπάρχουν μέτοχοι και ιδιοκτήτες, δεν υπάρχουν αφεντικά και υπάλληλοι, υπάρχουν μόνο ισότιμα, συνυπεύθυνα μέλη της εργατικής του συνέλευσης. Το εγχείρημά μας δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την επιλογή μας ως ανέργων και ‘επισφαλών’ απέναντι στο φάσμα της ολοκληρωτικής υποταγής στις ορέξεις των αφεντικών και της εξαθλίωσης. Ενώσαμε τις λιγοστές αποταμιεύσεις μας και μεταμορφώσαμε ένα χώρο στο κέντρο της πόλης σε ένα ευχάριστο και λειτουργικό καφέ-μπαρ-βιβλιοθήκη.

Το ‘belleville’ δεν είναι πολιτικό στέκι αλλά ούτε καπιταλιστική επιχείρηση με μοναδικό σκοπό την ανταγωνιστικότητα και μέσω αυτής ένα διογκούμενο κέρδος. Με λίγα λόγια, αυτό που επιδιώκουμε είναι να δημιουργήσουμε από κοινού, χωρίς ιεραρχίες και εκμετάλλευση έναν χώρο εργασίας αλλά και συνάντησης, εκδηλώσεων και ανταλλαγής γνώσης που θα λειτουργεί από -και θα ανήκει σε- ομάδα εργαζομένων που θα είναι οι ίδιοι σε θέση να φροντίζουν για όλα τα πόστα που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα και θα διαχειρίζονται μαζί υποχρεώσεις, δικαιώματα και ευθύνες. Εκτός από τις επιχειρήσεις ατομικής ιδιοκτησίας που στηρίζονται στη σχέση μισθωτής εργασίας, διαφοροποιούμαστε επίσης και από κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους που δομούνται πάνω στην αρχή του εθελοντισμού, δηλ. της απλήρωτης εργασίας. Στα πλαίσια της λειτουργίας του, το ‘belleville’ θα επιδιώξει να φιλοξενεί βραδιές αυτομόρφωσης, βιβλιοπαρουσιάσεων και συζητήσεων πάνω σε θέματα που βρίσκουμε ενδιαφέροντα, καθώς και εκθέσεις εικαστικών και άλλων έργων με σκοπό την προώθηση και την ανταλλαγή της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης έξω από καλούπια ‘κυκλωμάτων’ και ‘δημοσιοσχετίστικων’ αντιλήψεων περί τέχνης.


Ø      Είμαστε εργαζόμενοι, δεν είμαστε εμπορεύματα!

Κομβικό σημείο είναι η εξάλειψη της σχέσης αφεντικό-υπάλληλος, άρα και η κατάργηση της υπεραξίας που αντλεί το κεφάλαιο από την εργασία μας στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής. Απο-εμπορευματοποιώντας την εργατική μας δύναμη σπάμε έναν κρίκο της αλυσίδας εκμετάλλευσης, ωστόσο  δεν τρέφουμε αυταπάτες περί νησίδων εναλλακτικής οικονομίας μέσα στο υπάρχον σύστημα. Στόχος είναι να αναπαραχθούμε χωρίς να εκμεταλλευόμαστε ούτε να μας εκμεταλλεύονται, διαδίδοντας παράλληλα το μοντέλο οργάνωσης στο οποίο πιστεύουμε και την γενίκευση του οποίου επιδιώκουμε. Αν η προσπάθειά μας έχει μια πιθανότητα να είναι επιτυχημένη αυτή βρίσκεται πρώτα και κύρια στη δυναμική που θα αναπτυχθεί το προσεχές διάστημα από κόσμο που καταπιέζεται και αμφισβητεί, από κόσμο που δε θέλει ο ελεύθερός του χρόνος να αντιστοιχεί σε χρόνο στυγνής εκμετάλλευσης κάποιων άλλων εργαζομένων. Το χυδαίο καθεστώς στον κλάδο του επισιτισμού είναι λίγο πολύ γνωστό και μια σειρά αξιόλογες κινήσεις γίνονται προς την κατεύθυνση της περαιτέρω ανάδειξης και καταπολέμησής του (το σωματείο σερβιτόρων-μαγείρων Θεσ/νίκης είναι μία από αυτές).
Είμαστε άνεργοι ή περιστασιακά υποαπασχολούμενοι εργαζόμενοι που, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, περιφερόμασταν στην έρημο της επισφάλειας. Στο εφιαλτικό παρόν όμως, το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί, με την ολοκληρωτική επέλαση του κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να απαντηθεί με την βίαιη και συνολική επανάκτηση όλων όσα μας ανήκουν και την μεταμόρφωση της ίδιας της παραγωγικής δραστηριότητας σύμφωνα με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Σκοπός είναι συνεργατικά εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης όπως αυτό που ξεκινάμε, να εξελιχθούν, να εμπνεύσουν και να γονιμοποιήσουν τη διαδικασία της κολλεκτιβοποίησης της παραγωγής, δηλαδή η εργασία να απελευθερωθεί, να πάψει να αποτελεί εμπόρευμα και να αρχίσει να υπηρετεί πλέον αποκλειστικά την κοινότητα και τις ανάγκες της, υπερβαίνοντας τη μέγγενη του εμπορεύματος και της ιδιοκτησίας και εγκαινιάζοντας την εποχή των ελεύθερων παραγωγών, της αταξικής και αλληλέγγυας κοινωνίας. Προς αυτή την κατεύθυνση λίγα μπορούμε να κάνουμε από μόνοι μας. Η άρνηση της μισθωτής εργασίας και η αυτοδιαχείριση σε συνεταιριστική βάση -το ‘χωρίς αφεντικό’- καθώς και η κοινοποίηση των αρχών λειτουργίας μας σε μια τακτική πολιτικής προπαγάνδισης χωρίς μεγαλεπήβολη ρητορική είναι τα πρώτα βήματα που βλέπουμε εφικτά προς το παρόν.

Ø      Αλληλέγγυα εγχειρήματα // Κολλεκτίβα Ζερμινάλ
Eίδαμε πρόσφατα στην πόλη μας να σχηματίζεται και να λειτουργεί η κολλεκτίβα Ζερμινάλ και αντλώντας από την δική της εμπειρία, σε στενή συνεργασία και αλληλεγγύη θα προχωρήσουμε κι εμείς. Η πρόθεσή τους να συμβάλλουν σε ένα δίκτυο συνεργατικών εγχειρημάτων αυτοδιαχείρισης που θα διαδίδουν τις αρχές τους και θα ανιχνεύουν από κοινού την περαιτέρω εξέλιξή τους μας βρίσκει σύμφωνους και σ’ αυτό ακριβώς ανταποκριθήκαμε.
Στο πλαίσιο που έχει ήδη τεθεί από τους συντρόφους, η κίνησή μας είναι πολιτική στο βαθμό που δεν αποκρύπτει αλλά αντιθέτως, διακηρύσσει τις αξίες από τις οποίες διέπεται, και αρνείται την μισθωτή σχέση εργασίας προκρίνοντας συνεργατικές μορφές οργάνωσης με σκοπό τον βιοπορισμό. Θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικό να έχουμε πλήρη συνείδηση των συμβάσεων τις οποίες κάνουμε στις σημερινές συνθήκες (βασιζόμαστε στην κατανάλωση, δηλαδή στο εμπόρευμα και συμμορφωνόμαστε με την ιδιοκτησία, δηλαδή δεν λειτουργούμε σε κατειλημμένο χώρο) και να μην περιορίζουμε την πολιτική μας δράση στα πλαίσια τέτοιων εγχειρημάτων, αλλά να συμμετέχουμε παράλληλα ενεργά σε μαχόμενες πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Τα πειράματα αυτοδιαχείρισης του μέλλοντός μας οφείλουν σαφώς να καταρρίψουν και αυτές τις συμβάσεις και να συναντήσουν κινηματικές διαδικασίες που θα κυοφορούν επαναστατική προοπτική.

Ø      Πειράματα αυτοδιαχείρισης και κοινωνική απελευθέρωση

Στη δεδομένη συγκυρία, όπως και σε κάθε κρίση, θεωρούμε πως υπάρχει εύφορο έδαφος για την καλλιέργεια νέων ιδεών (που στην ουσία τους δεν είναι καθόλου νέες βλ. κολλεκτιβοποίηση στην Ισπανία του ‘36) και μοντέλων οργάνωσης της εργασίας/παραγωγής που θα πρέπει όμως να αποδειχθούν βιώσιμες δημιουργώντας ένα κίνημα που θα τις στηρίζει και θα τις πολλαπλασιάζει. Εγχειρήματα όπως αυτό που προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε, τα οποία αρνούνται κάθε είδους ιεραρχία, εργατική εκμετάλλευση, συσσώρευση κεφαλαίου και πλουτισμού, δεν είναι ούτε "ανεδαφικά", ούτε "ουτοπικά" : είναι προϊόντα συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ ζωντανών κυττάρων που επικοινωνούν μεταξύ τους σε ένα δίκτυο συνεργατικών αλληλέγγυων δομών αυτοδιαχείρισης.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η δημιουργία νέων -συλλογικών- παραγωγικών μονάδων από εργάτες και εργάτριες δεν είναι από μόνη της μια τάση που θεωρούμε ‘επαναστατική’, με την έννοια ότι σηματοδοτεί διαδικασίες που θα μεταμορφώσουν ριζικά τους όρους της εργασίας και της ζωής της εργατικής τάξης. Για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις συνολικής ανατροπής, αυτό που απαιτείται είναι η απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών, δηλ. συνοπτικά η χειραφέτηση του συνόλου της τάξης μας που θα πάρει στα χέρια της τους καρπούς της εργασίας της και θα καταργήσει τους εκμεταλλευτές. Μια μορφή οργάνωσης που θεωρούμε αναγκαία ακόμη και στις πιο αντίξοες στιγμές όπως είναι αυτές που διανύουμε αλλά και οι επικείμενες, είναι ο συνδικαλισμός βάσης και ο επαναστατικός συνδικαλισμός, δομές οργάνωσης δηλαδή των από-τα-κάτω σε οριζόντιες, αμεσοδημοκρατικές δομές ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο από κομμάτια της τάξης μας που έχουν συνειδητοποιηθεί. Στην κατεύθυνση αυτή προωθούμε την παρέμβαση στο μαζικό κίνημα και κυρίως στους εργασιακούς χώρους, μπολιάζοντας επιπλέον, ελπίζουμε, την κινηματική εμπειρία και γνώση με έμπρακτα πειράματα που δίνουν –τουλάχιστον- χώρο συζήτησης, ανταλλαγής απόψεων, συμφωνίας αλλά και γόνιμης αντιπαράθεσης.

Ø      Αντί επιλόγου
Τέλος, όταν εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του εγχειρήματος και αφού πληρωθούμε οι εργαζόμενοι ισόποσα σε αναλογία με τις ώρες εργασίας του καθενός μας και στο μέτρο της αξιοπρεπούς διαβίωσης, κέρδη που θα περισσεύουν θα τροφοδοτούν είτε κινηματικές διαδικασίες (ταμεία στήριξης απεργών, ταμεία αλληλεγγύης ανέργων κλπ.) είτε συνεργατικά εγχειρήματα που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Στην καλύτερη περίπτωση ασφαλώς, θα γίνονται έδαφος για νέες απόπειρες αυτοδιαχείρισης που θα μας πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα και θα εμπλέκουν ακόμα περισσότερα υποκείμενα στις διαδικασίες τους. Σε πείσμα των καιρών θα προχωρήσουμε με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό και τα πόδια γερά φυτεμένα στη γη.
Όμορφη πόλη είναι μόνο η πόλη χωρίς αφεντικά! 
* Θεσσαλονίκη Φιλίππου 80-82 [περιοχή Ροτόντα]

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ;

Του Άρη Δ. Τσιούμα

Στην Ισπανία της δεκαετίας του ‘20 έξω από κάθε εργοστάσιο κρέμονταν μια καμπάνα.
Ο αρχικός της ρόλος ήταν να δίνει σήμα σε οποιαδήποτε περίσταση κινδύνου. Το επαναστατικό εργατικό κίνημα της εποχής όμως, μπόρεσε να της δώσει έναν πολύ πιο σημαντικό ρόλο. Όποτε υπήρχε οποιαδήποτε ανάγκη των εργαζομένων σε κάποιο εργοστάσιο στον ανηλεή αγώνα τους απέναντι στην εργοδοσία το χτύπημα της έδινε το σήμα συσπείρωσης και εργατικής αλληλεγγύης μαζεύοντας όλους τους εργάτες από τα γειτονικά εργοστάσια. ΣΗΜΑΝΕ ΑΠΕΡΓΙΑ.

Απεργία δίχως αύριο, που μπορεί να σήμαινε θάνατο, δολοφονίες, πείνα, εξαθλίωση, ήττα, αλλά σήμαινε ταυτόχρονα αγώνα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ανθρωπιά, νίκη.

Τούτος ο χτύπος του ξεσηκωμού έχει χρόνια να ηχήσει απειλητικά, να σημάνει τον πόθο των καταπιεσμένων για αγώνα, για ανατροπή των όρων ζωής που υφιστάμεθα κάτω από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ποιος φταίει γι’ αυτό; Φταίει η ατομικοποίηση που έντεχνα καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια, βασικό συμπλήρωμα της δεδομένης κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας και εκμετάλλευσης, που παίρνει πια τα χαρακτηριστικά ενός νέου ολοκληρωτισμού, φταίει η απώλεια του οράματος μιας καλύτερης κοινωνίας με πραγματική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, από όσους θέλουν να μας πείσουν ότι «τούτος ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ». Φταίνε φυσικά οι πολιτικοί, οι παπάδες, οι διανοούμενοι που αποκρύβουν με τα πιο περίτεχνα κόλπα την ουσία των πραγμάτων, την κυριαρχία δηλαδή των ελίτ της αστικής εξουσίας πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία μέσω της ταξικής καταπίεσης. Φταίνε οι εργατοπατέρες που τα καλέσματα τους ηχούν όχι σαν σάλπισμα αγώνων αλλά σαν επιθανάτιος ρόγχος. Φταίνε τέλος κι όσοι περιμένουνε τη μεσσιανική λύση σωτηρίας και δεν βλέπουν έναν νέο κόσμο αντίστασης που χτίζεται στην κοινωνική βάση με κοινό χαρακτηριστικό την αυτοοργάνωση και την απόφαση για αντίσταση κι αντεπίθεση μέχρι τέλους. Από τα Ταξικά Σωματεία Βάσης, και τις Λαϊκές Συνελεύσεις στις Γειτονιές, ως τις Επιτροπές της Εργατικής Άρνησης Πληρωμών η αντίσταση του λαού είναι παρούσα.

Ότι δεν έρχεται μέσα από τις περίπλοκες διαδικασίες του πολιτικού εποικοδομήματος, το ξεγεννά μπρος στα μάτια της Ιστορίας η ανάγκη. Έτσι θαρρούμε έγινε το 1960 και το 1970 έτσι -ίσως με κάπως διαφορετικά χαρακτηριστικά- μπορεί να γίνει και τώρα.

Γι’ αυτό σήμερα αντί να συναινέσουμε στο κέλευσμα σιωπής του ποιητή που περιμένει «όπου να ‘ ναι να σημάνουν οι καμπάνες» προτιμούμε να αρπάξουμε το χαλινάρι της ζωής όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μαθητές, οι συνταξιούχοι, οι μετανάστες, να αδράξουμε γερά με χέρι αποφασιστικό το σχοινί και να σημάνουμε απειλητικά την εξέγερση. Να ξαναφτιάξουμε ιστορία στέλνοντας τον κόσμο τον παλιό στο πεδίο της λήθης. Να ξαναχτίσουμε τη ζωή, ζώντας την.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Πρόγραμμα 1ου Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης



Σάββατο 15/10

17.00 ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: «Αυτόνομοι Εργατικοί Αγώνες στην Ελλάδα του ’60 και ’70. Η ζωή των Συνδικάτων χωρίς τη ΓΣΕΕ» [ΑΙΘΟΥΣΑ 301]

* Γ. Σερίφης
* Σ. Κατσαρός
* Μ. Σέρβος

20:30 ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: «Εργατικοί Αγώνες στη Θεσσαλονίκη και οι δυνατότητες συντονισμού τους. Η πρόταση για ένα ανεξάρτητο εργατικό κέντρο.» [ΑΙΘΟΥΣΑ 301]

*Εισήγηση από την Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης


*Συμμετέχουν εργαζόμενοι από: Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Κ. Μακεδονίας,Σωματείο Εργαζομένων ΕΥΑΘ, APPLEBEE’S, Σωματείο υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Θεσσαλονίκης, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας , Σωματείο Ασκουμένων Δικηγόρων.

22:00 ΣΥΝΑΥΛΙΑ (ΡΟΚ)

* BROWN CASHLΑY

* ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ

*BACKGROUND NOISE SUPPRESION

+ dj set by Phat Beats (Hip-Hop, Funk, Glitch-Hop, Dubstep, Electro, DnB)




Κυριακή 16/10

17:00 ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: “O Kάλιμπαν & η μάγισσα. Γυναίκα, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση”. (Silvia Federici) + Σημειώσεις της Στέπας/κρίσεις για την εποχή”. Παρουσιάζουν οι “Εκδόσεις Των Ξένων”.

20:30 ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ: “Οικονομικοί & πολιτικοί μύθοι γύρω από την κρίση και η εργατική απάντηση” [ΑΙΘΟΥΣΑ 301]

*Φ. Τερζάκης
*Γ. Ευαγγελίδης (Ταξική Εργατική Κίνηση -Αθήνα)
*Τ. Χριστόπουλος (Ταξική Εργατική Κίνηση -Αθήνα)

*Εισήγηση: Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

22:00 Συναυλία

-Sailing Tomatoes

-NAMASTE

-Σαν…Ξέμπαρκοι


+ Λαϊκή – ρεμπέτικη βραδιά

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Take me


Πάρε με,
Πάρε με στο σκοτεινότερο δώμα σου
Σφάλισε όλα τα παράθυρα
Κλείδωσε όλες τις πόρτες
Απ’ την πρώτη στιγμή, που άκουσα τη φωνή σου
Δεν είμαι πια στο σκοτάδι

Πάρε με,
Στην πιο άγονη έρημό σου
Χίλια μίλια μακριά απ’ την πιο κοντινή θάλασσα
Η στιγμή που είδα το χαμόγελό σου
Ήταν σαν παράδεισος για μένα

Δεν υπάρχει όρος τόσο βραχώδες για να σκαρφαλώσω
Καμιά έρημος τόσο άγονη για να διασχίσω
Αγαπημένη, εαν έδειχνες απλά ένα σήμα Αγάπης
Θα μπορούσα να αντέξω κάθε Απώλεια 

Πάρε με
Στη Σιβηρία
Στον χειρότερο χειμώνα όλων των εποχών
Και θα είναι σαν ανθισμένη άνοιξη στην Καλιφορνια,

Όσο ξέρω πως είσαι δική μου…

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Κείμενο Παρουσίασης του 1ου Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης


1ο Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης
15-16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 [ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ]



Η συνέλευση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης για
τη διοργάνωση του 1ου Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης, καλεί 
όλους τους εργαζόμενους και τα Σωματεία τους, την νεολαία, τους μετανάστες, 
τις πολιτικές συλλογικότητες και τα συλλογικά εγχειρήματα, τους 
κατειλημμένους χώρους και τις συνελεύσεις γειτονιάς να συμμετάσχουν 
στις εκδηλώσεις του διημέρου,(15-16/10) ώστε να ανοίξει ο διάλογος 
και να διερευνηθούν οι δυναμικές για την συσπείρωση του επαναστατικού τμήματος 
του εργατικού κινήματος, σε έναν ξεχωριστό, ανταγωνιστικό πόλο απέναντι 
τόσο στον κρατικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, 
όσο και στον κομματικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ. 
Για ένα πραγματικό συντονιστικό εργατών σε ένα Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο Αγώνα,
 για την οργανωτική αποδέσμευση από την προδοτική και 
ρεφορμιστική συνδικαλιστική ηγεσία, για τη δημιουργία μιας 
Επαναστατικής Προλεταριακής Ομοσπονδίας. 
Αντί να σηκώσουμε λευκό πανί, παίρνουμε θέσεις μάχης απέναντι 
στο καπιταλιστικό υπάρχον, ενάντια στο κράτος και όλους τους επίδοξους 
διαχειριστές των ζωών μας. 

Αναλύοντας την πολιτική και οικονομική συγκυρία από ταξική και
εργατική σκοπιά, αντιλαμβανόμαστε το παρόν και 
οριοθετούμε τα νέα καθήκοντα της τάξης μας, 
σκιαγραφούμε ένα πολιτικό και συνδικαλιστικό πλαίσιο που θα ανοίξει 
επαναστατική τομή στο ατσαλένιο δέρμα του παρόντος για να 
διαφύγουμε σε ένα απελευθερωμένο από κράτος και ντόπια - ξένα αφεντικά, μέλλον.

Οι θεματικές που θα απασχολήσουν το φεστιβάλ θα έχουν να κάνουν:

Με τους εργατικούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη και τα Ταξικά Σωματεία Βάσης, 
καθώς επίσης και την προσπάθεια σύνδεσης των αγώνων 
και των συλλογικών εγχειρημάτων σε ένα συντονιστικό κοινού αγώνα, 
ανεξάρτητου από τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και δομές.

Με την ιστορία του αυτόνομου εργατικού κινήματος των προηγούμενων
 δεκαετιών και την συνδεσή του με τις προσπάθειες για τη δημιουργία 
στο σήμερα ενός Ακηδεμόνευτου Ταξικού Εργατικού Πόλου που θα
 μπορεί να δίνει μάχες με το βλέμμα προσηλωμένο στις ανάγκες
 των εργαζομένων και των κατώτερων στρωμάτων που πλήττονται 
από την ακραία αντιλαϊκή πολιτική του αστικού μπλοκ σε συνθήκες κρίσης.

Με την ιδεολογική συζήτηση, ζύμωση κι αναζήτηση των επίκαιρων αιχμών 
μέσα από τα κείμενα των κλασσικών φιλοσόφων σε μια προσπάθεια 
μπολιάσματος του σύγχρονου εργατικού λόγου και στόχου με λογικές 
του ιστορικού επαναστατικού κινήματος όλων των ρευμάτων αναδεικνύοντας 
σημεία τομής και όχι ρήξης. 

Με την κρίση σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο, οι άμεσες προβολές της 
στην καθημερινότητα των εργαζομένων & των ανέργων και η απαραίτητη 
εργατική-ταξική απάντηση που πρέπει να δοθεί από τους καταπιεσμένους. 
Συζήτηση πάνω σε οργανωτικά μοντέλα συνδικαλισμού βάσης και εργατική 
πολιτική που να οξύνει τον ταξικό πόλεμο, να βαθαίνει την κρίση προς όφελος 
των εργαζομένων και της κοινωνίας. 
Για να ισχυροποιήσουμε την εργατική αυτοάμυνα, και να οπλίσουμε την 
κοινωνική αντεπίθεση.

ΚΑΘΕΤΕΣ ΤΟΜΕΣ – ΟΡΙΖΟΝΤΙΕΣ ΔΟΜΕΣ
Για την χειραφέτηση της τάξης, την απελευθέρωση της Κοινωνίας.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011


Γυναίκες και καπιταλισμός, από την πρώιμη νεωτερικότητα έως σήμερα

Από τον Φώτη Τερζάκη

Silvia Federici
Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα. Γυναίκες, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση

μτφρ.: Ίρ. Γραμμένου, Λ. Γυιόκα, Π. Μπίκας, Λ. Χασιώτης
εκδόσεις των ξένων, σ. 364

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα γυναικεία κινήματα και μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς, ιδίως από τη δεκαετία του 1960, γέννησε την ιδεολογική ψευδαίσθηση, ιδιαίτερα ισχυρή σε αυτό που ονομάστηκε από κάποιους μεταμοντέρνος φεμινισμός, ότι το κοινωνικό φύλο και η τάξη αποτελούν ριζικά διαφορετικές κατηγορίες ανάλυσης, παραπέμποντας σε μη τεμνόμενους άξονες εξουσίας. Τις πολλαπλές συγχύσεις που μια τέτοια αντίληψη δημιούργησε προσπαθεί να διαλύσει αυτό το σπουδαίο βιβλίο της Silvia Federici, καθηγήτριας σήμερα στο Πανεπιστήμιο Hofstra της Νέας Υόρκης και μέλους τής εκδοτικής κολεκτίβας Midnight Notes, μίας από τις σημαντικότερες θεωρητικούς του γυναικείου κινήματος τις τελευταίες δεκαετίες. Παρ' ότι οι έρευνές της που αφορούσαν τις γυναίκες κατά τη μετάβαση από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 1970, το σχέδιο επανενεργοποιήθηκε τα χρόνια που υπηρετούσε ως δασκάλα στη Νιγηρία (1984-6), όταν η υπαγωγή της χώρας στο Πρόγραμμα Δομικής Προσαρμογής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας οδήγησε σε «ένα νέο κύκλο πρωταρχικής συσσώρευσης και τον εξορθολογισμό της κοινωνικής αναπαραγωγής, που στόχευαν στην καταστροφή και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινοτικής ιδιοκτησίας και κοινοτικών σχέσεων, επιβάλλοντας έτσι ακόμη πιο εντατικές μορφές εργασιακής εκμετάλλευσης [...] Παράλληλα με την πολιτική αυτή [...] είδα να υποδαυλίζεται μια εκστρατεία μισογυνισμού [...] και διαπίστωσα την ανάπτυξη μιας έντονης δημόσιας διαμάχης, από πολλές απόψεις παρόμοιας με τις querelles des femmes του 17ου αιώνα, που άγγιζε κάθε όψη της αναπαραγωγής τής εργασιακής δύναμης» (σελ. 22-3 passim).

Δύο κρίσιμες ιδέες εμφανίζονται εδώ, που θα χρησιμοποιηθούν ως οδηγητικό νήμα στην παρούσα μελέτη. Πρώτον, ότι αυτό που ονομάζουμε «πρωταρχική συσσώρευση», η οποία ιστορικά συμβολίζεται από τις «περιφράξεις της γης» στην Αγγλία, με όλη την τρομακτική βία απέναντι στα φτωχά στρώματα της υπαίθρου, την προλεταριοποίηση και την εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, την εξάρθρωση του κοινοτισμού και των πλούσιων μορφών λαϊκού πολιτισμού, την καταστολή της λαϊκής ελευθεριότητας και την αυταρχική κανονικοποίηση του κοινωνικού σώματος -ό,τι σήμαινε δηλαδή ο λεγόμενος αστικός «εξορθολογισμός»-, που οδήγησε σε όσα ο Μισέλ Φουκό περιγράφει στις δικές του ιστορίες ως «ο μεγάλος εγκλεισμός», δεν είναι κάτι το οποίο συνέβη άπαξ, στις απαρχές της νεωτερικότητας, αλλά κάτι που επαναλαμβάνεται κανονικά, ύστερα από κάθε σοβαρή κρίση του καπιταλισμού (το οποίο ξαναζούμε άλλωστε στις μέρες μας). Αν αυτή η ιδέα από μόνη της είναι μια αξιοσημείωτη συμβολή της Federici στη μαρξιστική θεωρία, η ακόμη σημαντικότερη συμβολή της στη φεμινιστική θεωρία έγκειται στην επισήμανση ότι θεμελιώδης όρος του ανερχόμενου καπιταλισμού ήταν η «περίφραξη» επίσης των σωμάτων των γυναικών μέσω της ποινικοποίησης του ελέγχου των γυναικών επί της σεξουαλικότητάς τους κι επί της παραγωγικής τους δυνατότητας, ταυτόχρονα με την απαξίωση της αναπαραγωγικής εργασίας και της κοινωνικής τους θέσης, τον αποκλεισμό τους δηλαδή από τις έμμισθες εργασιακές σχέσεις και τον εγκλεισμό στην οικιακή «ιδιωτικότητα». Αυτός ο άνισος κατά φύλο καταμερισμός της εργασίας, κάνοντας αόρατη την εργασία των γυναικών στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης (αποϊστορικοποιώντας τη δηλαδή ως κάτι το απλώς «φυσικό»), έχει αποκρύψει εκτεταμένες περιοχές της ανθρώπινης εκμετάλλευσης κι έχει επιβάλει την καθυπόταξη των γυναικών στους άνδρες ως κατεξοχήν νεωτερική και αστική μορφή κυριαρχίας (και καθόλου «φεουδαρχικό κατάλοιπο», όπως πολλοί μαρξιστές θεωρητικοί διατείνονται).

Με ακόμη πιο εύστοχο τρόπο η συγγραφέας διατυπώνει τη βασική της θέση έτσι: «Το σώμα για τις γυναίκες στην καπιταλιστική κοινωνία έχει γίνει ό,τι το εργοστάσιο για τους άρρενες μισθωτούς εργάτες: το κύριο πεδίο της εκμετάλλευσής τους και της αντίστασης, καθώς το γυναικείο σώμα έγινε αντικείμενο οικειοποίησης από το κράτος και τους άνδρες και υποχρεώθηκε να λειτουργεί ως μέσο αναπαραγωγής και συσσώρευσης της εργασίας» (σελ. 35). Και η απόπειρα ν' αναδιηγηθεί αυτή τη μαρτυρική ιστορία του γυναικείου σώματος -ανασκάπτοντας ένα εντυπωσιακό κοίτασμα πηγών και ιστορικών λεπτομερειών, που στο περιγραφικό τουλάχιστον επίπεδο θυμίζει τις γενεαλογίες του Φουκό- λαβαίνει ως εστιακό άξονα ένα ανατριχιαστικό επεισόδιο που σφράγισε την πρώιμη νεωτερική ιστορία της Ευρώπης: το κυνήγι των μαγισσών τον 16ο και 17ο αιώνα. Το θέμα είναι βεβαίως δημοφιλές και πολλά έχουν γραφτεί σε επίπεδο ιστοριογραφικό· ποτέ όμως δεν έγινε μια τόσο διεξοδική και σε βάθος δομικοϊστορική ερμηνεία του. Για την περίεργη παράβλεψη αυτού του επεισοδίου μάλιστα κατηγορεί τον ίδιο τον Φουκό, στον οποίον η Federici βρίσκει την ευκαιρία ν' ασκήσει μια -ολωσδιόλου εύστοχη, σε βαθμό που αναρωτιέται κανείς πώς διαφεύγει από τόσους άλλους ριζοσπάστες/τριες θεωρητικούς, οι οποίοι διαλέγονται με τη σκέψη του- κριτική: ότι, εν ολίγοις, παραγνωρίζει ολοσχερώς τη διαδικασία της αναπαραγωγής, τον κατά φύλο καταμερισμό της εργασίας και τις αντίστοιχα διαφορετικές μορφές «πειθάρχησης του σώματος», επειδή, σαγηνευμένος από τον «παραγωγικό» χαρακτήρα των τεχνικών εξουσίας, οι οποίες έχουν επενδυθεί στο σώμα, παρασύρεται σε μια οιονεί μεταφυσική σύλληψη της εξουσίας, αποσυνδεδεμένη από τις συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις που τη γεννούν.
Η αφήγηση, όπως είπα, είναι συναρπαστική. Με τη δεξιοτεχνία προικισμένου ιστοριογράφου, η συγγραφέας ξεδιπλώνει στα μάτια μας τη ζωή των υστερομεσαιωνικών κοινοτήτων και την πανταχού παρουσία των γυναικών σε αυτές· τα μεγάλα κινήματα θρησκευτικής ανταρσίας ως επαναστάσεις των φτωχών που διεκδικούν πάντα κατά βάθος δικαιοσύνη και ισότητα και τον ρόλο των γυναικών στις γραμμές τους· τη βαθιά οικονομική και δημογραφική κρίση του 16ου αιώνα, που οδήγησε στην «αντεπανάσταση του καπιταλισμού», η οποία έμελλε να ζωγραφίσει εικόνες αποκαλυψιακής δυστυχίας μετατρέποντας την Ευρώπη (και μια στιγμή μετά τις αποικίες) σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκεντρώσεως: περιφράξεις, κυνήγι των μαγισσών, μαζικοί απαγχονισμοί των πεινασμένων, το σημάδεμα, το μαστίγωμα και η φυλάκιση πλανήτων και ζητιάνων στα νεοδημιουργημένα άσυλα υποχρεωτικής εργασίας, εξόντωση των ιθαγενών πληθυσμών του Νέου Κόσμου στις φυτείες και στα ορυχεία και τα πρώτα καράβια με σκλάβους από την Αφρική στον ορίζοντα.

Δεν υπάρχει λόγος να πω περισσότερα εδώ. Μένει να διαβάσει κανείς το βιβλίο με την προσοχή που του αξίζει, για να διαπιστώσει ότι είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα που εκδόθηκαν μέσα στην τελευταία δεκαετία. Μας θυμίζει ποια κοσμογονική ωμότητα γέννησε όλο τον νεωτερικό, «εξορθολογισμένο» κόσμο στον οποίον ακόμη ζούμε, ποια είναι η αληθινή ταυτότητα της Ευρώπης και του καπιταλισμού ως ιστορικής μορφής, και ταυτόχρονα επανατοποθετεί το γυναικείο ζήτημα στο αληθινό του συμφραζόμενο: «Αν αληθεύει ότι στην καπιταλιστική κοινωνία η έμφυλη ταυτότητα έγινε φορέας συγκεκριμένων εργασιακών λειτουργιών, τότε το κοινωνικό φύλο δεν μπορεί να θεωρείται μια αμιγώς πολιτισμική πραγματικότητα, αλλά οφείλει να αντιμετωπίζεται ως προσδιοριζόμενο από τις ταξικές σχέσεις» (σελ. 33). Δείχνει ανάγλυφα, δηλαδή, τον υπερκαθορισμό των αξόνων κυριαρχίας που ονομάζουμε καπιταλισμό και πατριαρχία (στους οποίους συνυφαίνεται καταστατικά κι ένας τρίτος, πιθανώς αρχαιότερος: εργαλειοτεχνική κυριαρχία πάνω στη φύση). Αν αυτό γίνει κατανοητό, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας για την αποτίναξη της γυναικείας υποτέλειας είναι ο ίδιος με τον αγώνα για τη διάσωση του ανθρώπινου σώματος και των εργασιακών του δυνάμεων από τις αρπάγες του κεφαλαίου, ο ίδιος με τον αγώνα για τη λύτρωση της φύσης από τη σαδιστική (και ανέκκλητα αυτοκαταστροφική) βούληση απεριόριστης εργαλειακής καθυπόταξης.

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

O πόλεμος είναι εδώ..(με αφορμή τις διαδηλώσεις της ΔΕΘ 2011)

Ο πόλεμος είναι εδώ. Αυτή είναι η μοναδική συμφωνία που έχουμε με το καπιταλιστικό μπλοκ εξουσίας και τον πρωθυπουργό, ο οποίος κάλεσε την κοινωνία και τους εργαζόμενους να κάνουν νέες θυσίες «σαν» να ήταν η χώρα σε κατάσταση πολέμου. Η χώρα για μας βρίσκεται σε μια διαρκή όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης που μαίνεται, είναι ο πόλεμος που έχει κηρύξει το ποικιλόμορφο μπλοκ εξουσίας που απαρτίζεται από το κράτος και την κυβέρνηση, ολόκληρο το σάπιο πολιτικό σύστημα σε όλες τις εκδοχές του και τους αγοραίους μηχανισμούς των διεθνών οργανισμών της καπιταλιστικής επιβολής και ολοκλήρωσης. 

Τα χαρακτηριστικά αυτού του πολέμου ενάντια στον εσωτερικό εχθρό (τα ίδια δηλαδή τα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα στρώματα) φαίνονται πιο καθαρά. Είναι το πετσόκομμα των μισθών σε όλους τους κλάδους που χτυπά τους μισθωτούς, είναι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που προλεταριοποιεί τα μικροαστικά στρώματα, είναι ο επιδιωκόμενος εκφυλισμός με την καθετοποιημένη ταξικοποίηση της παιδείας που επιδιώκει σχολεία και σχολές για λίγους κι εκλεκτούς, είναι το νέο χαράτσωμα στις συντάξεις είναι η ανεργία που θερίζει είναι η μιζέρια στα λαϊκά σπίτια, είναι το ξεσάλωμα της κρατικής βίας στους δρόμους είναι μια μη-ζωή για όσους πετάγονται με συνοπτικές διαδικασίες στο περιθώριο της ύπαρξης.

Οι συγκεντρώσεις στη φετινή ΔΕΘ ήταν μια αντανάκλαση αυτής της επίθεσης. Περισσότερες από κάθε άλλη φορά, και από πολύ διαφορετικούς χώρους όλες οι συγκεντρώσεις κατέδειξαν ότι όλη αυτή η σαπίλα που με περίσσιο θράσος περιφέρουν ακόμα, δεν στηρίζεται από κανένα παραγωγικό κοινωνικό φορέα, παρά μόνο από το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό προσωπικό του αστικού μπλοκ και από τα όπλα της αστυνομίας.

Για να μας εξηγήσει ο πρωθυπουργός γιατί πρέπει να αφανιστούν οι εργαζόμενοι από το χάρτη, για το καλό το δικό τους (!) και φυσικά της πατρίδας (επιβεβαιώνοντας το «όπου ακούς πατρίδα, ανθρώπινο αίμα μυρίζει») χρειάστηκε να τον ακολουθήσουν 6.000 τουλάχιστον μισθοφόροι εγκληματίες (ΜΑΤ,ΔΙΑΣ,ΔΕΛΤΑ,ΥΜΕΤ,ΟΠΚΕ,ασφαλίτες κλπ) μερικοί τόνοι σιδερένιων κιγκλιδωμάτων, ένα κανόνι νερού, 400 μηχανές, και φυσικά μια νέα απίστευτη ποσότητα χημικών. Ήρθε λοιπόν ο στρατός της χούντας του καπιταλισμού να μας προστατεύσει άραγε από ποιους; Κι από τους προστάτες μας, ποιος θα μας προστατεύσει; Αυτή η περιφερόμενη συμμορία αφού τρομοκράτησε όλη την πόλη επί 3 μέρες, αποφάσισε να κάνει επίδειξη δύναμης ενάντια και στους κατειλημμένους χώρους, καθώς 50 περίπου μηχανές της ΔΕΛΤΑ «επισκέφτηκαν» την κατάληψη “Libertatia”, σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια τρομοκράτησης και τραμπουκισμού. Αλλά η τρομοκρατία δεν περνάει στους αγωνιστές.

Μπροστά μας, κάτω από τα μπαλκόνια μας, απλώνεται η συνθήκη της νέας εποχής. Το καθεστώς του νέου ολοκληρωτισμού δεν διαπραγματεύεται τίποτα, στρατιωτικοποιεί το εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών και επιβάλλεται με σιδηρά πυγμή. Όποιος ζητάει μεσολάβηση για να δει τον βασιλιά, καταλήγει τσαρλατάνος και μόνο όποιος έχει την πρόθεση να σκοτώσει το κτήνος έχει αγνές προθέσεις.
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει ο κόσμος της εργασίας και η ίδια κοινωνία τόσο λιγότερο θα υποφέρουμε: ή θα ζήσουμε χωρίς αφεντικό, χωρίς κυβερνήτη με συλλογική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, σε μια κοινωνία με ισότητα και άμεση δημοκρατία ή δεν θα μας αφήσουν να ζήσουμε καθόλου.


Ας δούμε όμως ποιοι σηκώσανε το γάντι της αντιπαράθεσης. Οι συγκεντρώσεις φέτος κάλυπταν πραγματικά όλο το κοινωνικό φάσμα από εργαζόμενους και φοιτητές μέχρι οπαδούς ανώνυμων εταιριών. Με τους τελευταίους δεν είναι δουλειά μας να ασχοληθούμε. Όμως πριν δούμε ποιοι διαδήλωσαν στη ΔΕΘ οφείλουμε να σταθούμε αρχικά στο ποιοι ΔΕΝ διαδήλωσαν. Γιατί αν και οι φετινές πορείες ήταν οι μαζικότερες των τελευταίων δεκαετιών, το κομμάτι που σίγουρα δεν αντιστοιχούσε σε παρουσία με την συγκυρία που διανύουμε ήταν αυτό που πλήττεται περισσότερο, δηλαδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Είναι γεγονός ότι αυτή η αντίφαση δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι είναι ίσως το μοναδικό κοινωνικό κομμάτι, το οποίο ουσιαστικά δεν έχει κανένα απολύτως φορέα έκφρασης, που να μπορεί έστω να περιγράψει την οργή του, μιας και ο εκφυλισμός της ΓΣΕΕ στα μάτια των εργαζόμενων είναι τόσο οριστικός όσο το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ είναι το πιο υπάκουο τσιράκι της κυβέρνησης και των αφεντικών.

Η Κ.Ε.Χ.Α. μαζί με άλλες δυνάμεις (ΕΕΚ, Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, Επιτροπές «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία «Ροσινάντε», πολιτική ομάδα «Διεθνιστής», Εργατική Κίνηση Αθήνας κλπ) στήριξε συνειδητά την επιλογή της ανεξάρτητης ταξικής συγκέντρωσης και πορείας. Υπερασπιζόμενοι στο δρόμο τη θέση μας για ένα ανεξάρτητο (από κράτος-αφεντικά και καθεστωτικές δυνάμεις) εργατικό κέντρο-καρδιά ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος αρνηθήκαμε να συμβαδίσουμε με όσους μιλούν για ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα, με τις πράξεις τους όμως διαμορφώνουν το κινηματικό άλλοθι διεύρυνσης της συναίνεσης απέναντι στον καθεστωτικό συνδικαλισμό, γινόμενοι ουρά του.

Διαχωριστήκαμε επίσης και από τον έτερο πόλο εργατικής συσπείρωσης, το ΠΑΜΕ, το οποίο καθοδηγούμενο από ένα ΚΚΕ που δεν μπορεί να «σηκώσει» πολιτικά ούτε την υποψία μυρωδιάς δακρυγόνων, και δεν κατόρθωσε ούτε φωτογραφία να βγάλει το μπλοκ του μπροστά στη ΔΕΘ. Με κεντρικό μας σύνθημα την ταξική σύγκρουση σε όλα τα μέτωπα δεν θα μπορούσαμε να συμπορευτούμε με εκείνο το κομμάτι που μιλά για την προάσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης αλλά στη χειρότερη επίθεση του κεφαλαίου εξαφανίζεται άκαπνο, όπως ήρθε. Η ιστορία για καλό ή για κακό μας έχει μάθει πως τα συμφέροντα της τάξης κερδίζονται στους δρόμους και στα οδοφράγματα. Η στάση αυτή του ΠΑΜΕ δεν μας ξενίζει καθόλου αφού αποτελεί την έκφραση στο δρόμο της πολιτικής του ΚΚΕ για εθιμοτυπικές πορείες που λειτουργούν μονάχα ως «αγωνιστικά» διαφημιστικά για την κεντρική μάχη που δίνεται -γι’ αυτούς- στην κάλπη.

Στις συγκεντρώσεις οι οποίες εμφανιζόντουσαν για πρώτη φορά, οι ιδιοκτήτες ταξί έδωσαν μαζικό και δυναμικό παρόν. Το ενδιαφέρον στη συγκέντρωση αυτή των μικροαστικών στρωμάτων δεν ήταν τόσο η σύγκρουση τους με την αστυνομία, καθώς για όσους έχουν απομαγεύσει την βία από την ιδεολογία η κατανόηση του κινήτρου της ανάγκης προφυλάσσει από απατηλές επαναστατικές ερμηνείες. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στη διαδικασία της άμεσης προλεταριοποίησης των μικροαστικών στρωμάτων και το πολιτικό πρόσημο που θα λάβει αυτή κατά την εξέλιξή της.

Οι αγανακτισμένοι σαφώς λιγότεροι από άλλα κρίσιμα ραντεβού, αναδεικνύουν πλέον τα όρια του διαταξικού χυλού που απέναντι στην καταστολή απαντά με ειρήνη και απέναντι στον οικονομικό αφανισμό απαντά με όρους μετασχηματισμού του πολιτεύματος με στόχο μια «πραγματική δημοκρατία», χωρίς να συλλαμβάνει την ουσία της έννοιας. Πραγματική δημοκρατία σημαίνει πολιτική ελευθερία και οικονομική ισότητα, η πλατεία όμως έχει καταλήξει σε ένα άθροισμα μεταμφιεσμένων πολιτικών οργανώσεων, οι οποίες συν τοις άλλοις στρογγυλεύουν τις γωνίες τους αναζητώντας ψηφοφόρους και ακροατήρια. Στην παραπάνω παρατήρηση χωράει και μια επισήμανση για το αναρχικό κίνημα. Ιστορικά αυτό, σύνδεε τη μοίρα του με το εργατικό κίνημα και τους αυτόνομους αγώνες βάσης, είναι λυπηρό -αν μη τι άλλο- στα όρια της ολικής θεαματοποίησης της βίας ως εμπόρευμα, αποστολή των ελευθεριακών συντρόφων να είναι να γεμίζουν τις πλατείες του μη-νοήματος και να αποτελούν συμπλήρωμα χεριών στους ιδιοκτήτες των ταξί.

Τέλος το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μπλοκ ήταν αυτό των φοιτητών. Επίσης ήταν το μπλοκ που υπερασπίστηκε την πιο λάθος γραμμή για τον εαυτό του και το κίνημα. Με την ευθύνη να βαραίνει τις πλάτες των αριστερών συνιστωσών που ηγεμονεύουν, η μεγαλειώδης συγκέντρωση 8.000 φοιτητών που βρίσκονται σε αγώνα, επιδόθηκε σε ένα μαραθώνιο-πορεία μέσα στους άδειους δρόμους του αποκλεισμένου κέντρου της Θεσσαλονίκης, ενώ δεν έδειξαν να ενδιαφέρονται να έρθει σε επαφή το κίνημα με κανένα άλλο πραγματικό κοινωνικό σύνολο. Το μόνο που ενδιέφερε τους χυδαίους διαχειριστές των συντονιστικών ήταν να συνδεθούν με το προεδρείο της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ. Η δε παραμονή της φοιτητικής πορείας μπροστά στη ΔΕΘ διήρκησε μερικά δευτερόλεπτα, ενώ η πιο «δραστήρια» έκφραση των κομματικών μηχανισμών, ήταν ναπλακώνονται μεταξύ τους σε κάθε σταυροδρόμι, στην πλάτη των αποφάσεων μαζικών γενικών συνελεύσεων και την θέληση χιλιάδων σπουδαστών και φοιτητών για αγώνα. Κι εδώ πρέπει να γίνει μια έκκληση προς τους συντρόφους μας φοιτητές και σπουδαστές: εάν συνεχίσει το φοιτητικό κίνημα να αναπαράγει ενα πολιτικό μόντέλο συνδιαχείρισης που προτείνουν κομμάτια της καθεστωτικής αριστεράς και μη, τότε η πρόσκρουση αυτή τη φορά θα είναι μοιραία. Εάν πιστεύει κανείς ότι στη χειρότερη επίθεση που έχει δεχτεί η παιδεία θα απαντήσουν τα γραφεία των οργανώσεων που ελέγχουν τα συντονιστικά, εάν πιστεύει κάποιος ότι η θέση των φοιτητών είναι να αναστήσουν το πτώμα της ΓΣΕΕ, και να ανανεώνουν τις σοσιαλδημοκρατικές ονειρώξεις της αριστεράς (είτε αυτή φορά το επίσημο κουστούμι του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ημιεπίσημο ένδυμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που παρά τις προθέσεις της παραμένει εξωκοινοβουλευτική), τότε σκάβει το λάκκο του φοιτητικού κινήματος. Πριν να είναι αργά, η δημοκρατία στους συλλόγους και τα συντονιστικά, θα πρέπει να διασφαλίσει το περιεχόμενο της ουσιαστικής σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με το αυτόνομο εργατικό κίνημα στην κατεύθυνση της επίθεσης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας πως η ανάγκη για ένα φοιτητικό κίνημα καταλήψεων εδραιωμένο στην άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και με ταξικό προσανατολισμό είναι ανάγκη ολόκληρης της κοινωνίας και δεν μπορεί να είναι αντικείμενο συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης.Κλείνοντας σε όσα αφορούν τη σύγκρουση που κατά την άποψη μας ανοίγει περάσματα, «λαϊκό, οργανωμένο και μαζικό» είναι ότι είναι δίκαιο και αναγκαίο.

Με νέες δυνάμεις και πείσμα ριχνόμαστε την επόμενη μέρα στην κοινωνική απεύθυνση μέσα από τους μαζικούς χώρους, γιατί η ανάγκη θα δώσει τα υλικά για την έφοδο στο ουρανό της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ιδιοκτησία και διαχωρισμένη εξουσία. Γυρνάμε στη βάση για τη διαμόρφωση των Ταξικών Σωματείων Βάσης, των εργατικών συνελεύσεων γειτονιάς, των συλλόγων της νεολαίας και των μεταναστών για να χτίσουμε το Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο, την Επαναστατική Ομοσπονδία των εργαζομένων, για να δημιουργήσουμε την εργατική αυτοάμυνα και να διαμορφώσουμε τους όρους για την κοινωνική αντεπίθεση. Στην εποχή του ολοκληρωτισμού το καθήκον μας είναι να ανατρέψουμε για πάντα τη βαρβαρότητα. Και θα το κάνουμε.

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

H Γαλέρα (Σκλάβοι στα Όπλα)

Είμαστε τσούρμο αναιμικό
σε μια φριχτή γαλέρα
που πάνω της ο θάνατος
με πείνα αργά θερίζει

Ποτέ διαυγή ορίζοντα
η αυγή δεν έχει δείξει
στο βρόμικο κατάστρωμα
πάντα η φρουρά ουρλιάζει

Τις μέρες μας τις κλέβουνε
σε βρομερά σανίδια
κι είμαστε δούλοι ασθενικοί
δεμένοι με αλυσίδα

Φεγγάρι πάνω απ’ τη θάλασσα
στον ουρανό τ’ αστέρια
μα πάνω από τα φώτα μας
πένθιμο πέπλο πέφτει

Αγέλες δούλων ξέσαρκων
κωπηλατούν βογγώντας
την αλυσίδα σου αν δε σπας
πάνω στο κουπί πεθαίνεις!

Το λοιπόν, σκλάβε, που βογγάς,
κουπί θα τραβάς αιώνια;
Κάλλιο στο κύμα θάνατος
στη θάλασσα που αφρίζει

Κουπί θα τραβάμε ίσαμε,   
το πλοίο στα βράχια να πέσει.
Ψηλά τις μαυροκόκκινες,
στο σφύριγμα του ανέμου!

Κι αν είναι σάβανο άθλιο
το αφρισμένο κύμα
πάνω απ’ τους μάρτυρες θα βγει
της αναρχίας ο ήλιος!

Στα όπλα, στα όπλα, σκλάβοι, ορθοί!
το κύμα ανεβαίνει, μουγγρίζει  
βροντές, αστραπές, κεραυνοί
χτυπούν τη μοιραία γαλέρα! 

Στα όπλα, στα όπλα, σκλάβοι, ορθοί!
Παλέψτε σκληρά, με καρδιά,
δικαιοσύνη ορκιστείτε να γίνει
κι ή θάνατο, ή λευτεριά!

δικαιοσύνη ορκιστείτε να γίνει
κι ή θάνατο, ή λευτεριά! 



Ιταλικό αναρχικό τραγούδι 
http://www.youtube.com/watch?v=TqJ5mjy9-mQ
http://www.youtube.com/watch?v=MNRZ_3zmJC4&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=bOx9Elo4pt4&feature=player_embedded


Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Η μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια,                  10
με κοτρώνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κ' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.                  20

Kαι ζεβγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αφτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη                        30
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Mάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός!                  40

Δούλεβε για να στουμπώσει
όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι.
Mη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!...
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,                  50
θα ξεκουραστώ κ' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!
Θα μου δώσουνε μια κόχη,
λίγο πιόμα και σανό,
σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι
θα τελειώσει μου το λάδι
κι αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ! είν' η ζωή),                  60

η ψυχή μου θενά δράμει
στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!...

Γέρασα κι ως δε φελούσα
κι αχαΐρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο:            70
-"Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη
συ που δίδαξες αρνί
τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Mα με την κουβέντ' αφτή
πόρτα μού κλεισε κι αφτί.                  80

Tότενες το μάβρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσου από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κ' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ
κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου                  90
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λεφτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου -
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.                  100

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κ' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".



Κ. Βάρναλης


http://www.youtube.com/watch?v=v018Oz-brfU&playnext=1&list=PL93CF3D30847936B4

«Με τη σκέψη στην πατρίδα», όψεις της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων στις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης (1949-1974)

του Άρη Τσιούμα

Εισαγωγή

«Κι εμείς; Τι κάνουμε τώρα εμείς, οι μαχητές του ΔΣΕ; Με σφιγμένη την καρδιά αλλά και με την ακράδαντη πεποίθηση πως θα γυρίσουμε γρήγορα, πήραμε το δρόμο της ξενιτιάς! Δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Παιδιά αμούστακα κι ασπρομάλληδες, άντρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, μ’ ανοιχτές ακόμα τις πληγές πορευτήκαμε, λοιπόν, το Γολγοθά του αναγκαστικού εκπατρισμού, αφήνοντας πίσω μας ότι αγαπήσαμε πιότερο: το ρημαγμένο σπίτι, το ξεκληρισμένο χωριό, τη γριά μάνα, τον ανήμπορο πατέρα. Τη γυναίκα, τον άντρα, το γιο, τη θυγατέρα. Μωρά στην κούνια ή στην κοιλιά της μάνας. Την πατρίδα. Σκορπίσαμε και βρήκαμε πολιτικό άσυλο στις χώρες της Λαϊκής Δημοκρατίας. Από τις γειτονικές ως τις πιο απόμακρες, Τίρανα Σόφια, Βελιγράδι, Βουδαπέστη, Βουκουρέστι, Πράγα, Βαρσοβία, Βερολίνο, Μόσχα. Ως τη μακρινή Τασκένδη». 



(το χρονικό της πολιτικής μας προσφυγιάς στη Ρουμανία)

Το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα αποτελεί ίσως το πιο μακροχρόνιο κοινωνικό φαινόμενο. Με μερικές εξαιρέσεις απρόσμενης καλοτυχίας, το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα αποτελούσε πάντα μια ανοιχτή πληγή στο γερασμένο σώμα του πλανήτη. Οι αφηγήσεις όσων γίνανε μάρτυρες του εκπατρισμού με έναν από τους δεκάδες τρόπους που έχει σκεφτεί ο συλλογικός νους των κοινωνιών (πόλεμοι, ύφεση, πείνα, βασανισμοί, φυλακίσεις, ρατσισμός, εποικισμοί, κ.α.) ενέχουν την πιο τραγική πτυχή της πιο καλά φυλαγμένης μνήμης.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Ρυτίδες

δεν έχω τίποτα πιά,
Να γυμνά τα χέρια μου¨
κωμικό συμπλήρωμα ανημποριάς
στραβοχυμένης
Σάρκας

Τώρα μονάχα ρυτίδες
στοιβάγματα ελεεινά
του αγριεμένου δρόμου
της Εμπειρίας 


Φορτώνω μεθοδικά
το κάρο του Χρόνου μου
με την τελευταία γενναία
Σοδειά του Ανεκπλήρωτου 

Κι ελπίζω
τα ανίκανα τούτα
Άκρα μου
να οπλιστούν
για μια στερνή φορά
...

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

H Komintern (Γ' Κομμουνιστική Διεθνής) & το Μακεδονικό Ζήτημα.

H Komintern (Γ' Κομμουνιστική Διεθνής) & το Μακεδονικό Ζήτημα.
του Άρη Δ. Τσιούμα


Εισαγωγή

Το Μακεδονικό αποτελεί αρχικά ένα μεγάλο κομμάτι του ανατολικού ζητήματος.[1]  Με την χρήση του όρου «ανατολικό ζήτημα» μπορούμε να περιγράψουμε τα προβλήματα που προέκυψαν με την «αναδίπλωση» του «Μεγάλου ασθενούς», - της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας-  από τα Ευρωπαϊκά εδάφη που κατείχε, και την συνακόλουθη ανάδειξη των εθνικών ανταγωνισμών των νέων κρατών της Βαλκανικής, οι οποίοι επίδικο είχαν την αναδιανομή των εδαφών της. Το Μακεδονικό ζήτημα προκύπτει ως κομμάτι του Ανατολικού Ζητήματος με την ταυτόχρονη αφύπνιση του Βουλγάρικου εθνικισμού στα μέσα περίπου του 19ου αιώνα.[2]  Σε επόμενες χρονικές περιόδους και μετά την επανάσταση των Νεότουρκων το 1908 [3] και τη διεξαγωγή του Α’ Βαλκανικού Πολέμου με τον οποίο εγκαταλείπει οριστικά η Οθωμανική Αυτοκρατορία τη Μακεδονία, το Μακεδονικό παύει να αποτελεί κομμάτι του Ανατολικού Ζητήματος εξακολουθεί όμως να υφίσταται ως αυτόνομο ζήτημα που τίθεται πλέον υπό νέους όρους.  

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Πάμε...Απεργία, κείμενο ανάλυσης για τους αγανακτισμένους και το εργατικό κίνημα

του Άρη Δ. Τσιούμα

Εισαγωγικά

Η συντριπτική κατάρρευση[1] της σοσιαλδημοκρατίας, ως βιοπολιτικό πλαίσιο διαχείρισης του καπιταλισμού, γέννησε συνέπειες οι οποίες τώρα χάσκουν γυμνές μπροστά στα μάτια του «πλήθους[2]».

Το ολοκληρωτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης εφαρμογής που οριοθετεί την περίοδο της κρίσης -το ταιριαστό άλλο μισό της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης σε καιρούς ανάπτυξης[3]- εξήγησε σεπτά στον κόσμο της εργασίας ότι πλέον δεν υπάρχει τίποτε για διαπραγμάτευση. Εάν φαινόταν άδικη η μισθωτή σκλαβιά η νέα συνθήκη ορίζει την άμισθη σκλαβιά της ανεργίας σαν μεσοπρόθεσμο στάδιο στην «κατάκτηση» της κοινωνικής ζούγκλας του επελαύνοντος κεφαλαίου[4]. Η παραδοχή της καπιταλιστικής συνθήκης, ως μονόδρομου από την πλειοψηφία του προλεταριάτου της Δύσης την περίοδο που μόνος σύμβουλος φάνταζε η καταναλωτική νιρβάνα και οι καπιταλιστικές υποσχέσεις για παντοτινή ευμάρεια[5], είχε σαν αποτέλεσμα την συντριπτική ήττα του επαναστατικού εργατικού κινήματος και προσδιόρισε τελείως αρνητικά το πρόσημο της ταξικής πάλης για τους εργαζόμενους.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Το άρμα του Ήλιου

Στον καιρό του αλλόκοτου φόβου,
σε Τούτη την Εποχή των Δολοφόνων,
που η νύχτα εναλλάσεται με νύχτα

Πρόσταξε το Άρμα του Ήλιου
Άρπαξε βίαια το χαλινάρι της Ζωής
Μαστίγωσ' τον Καιρό κι ας είναι Κόντρα

Κι αντί κοιμισμένος να ονειρεύεσαι
την Πρωινή Λευτεριά
ξύπνα την πιο Άγρια Νύχτα
και προχώρα σταθερά στην Αυγή.

                                                                                

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

THAT LEAVING FEELING


THAT LEAVING FEELING

Έχω αυτή την αίσθηση φυγής
Τούτη τη φορά είναι εδώ για να μείνει
Ισορροπούσα την ώθηση
Και αυτή με έσπρωχνε μπροστά
Το παρελθόν είναι τόσο βαρύ
Μα είναι κάτι που δεν μπορώ ν’ αφήσω
Κι αυτό το μέλλον είναι τόσο σίγουρο
Που με ρίχνει στα γόνατα 

-Είναι η καρδιά σου που μιλάει,
Ή το μεθυσμένο σου μυαλό;
Οι άνθρωποι που αγαπάς
Αλλάζουν σαν τους αφήσεις πίσω

-Μα τούτο το σχοινί που τραβά
Είναι μια διαρκής απειλή
Κι αν δεν το σκαρφαλώσω
Σύντομα θα σφίγγει το λαιμό μου

-Όλοι έχουμε όνειρα φυγής
Όλοι θέλουμε μια νέα αρχή
Πήγαινε φτιάξε μια μικρή βαλίτσα
Με τα κομμάτια της καρδιάς μας
Όλες αυτές τις ανησυχίες και τις θλίψεις
Μπορούμε απλά να τις τινάξουμε μακριά
Αγόρασε έναν καφέ και μια εφημερίδα
Κι εκείνο το βήμα προς την αμαξοστοιχία

-Μα έχω τόσο πολύ περιπλανηθεί
Τρεκλίζοντας στην πόλη αυτή
Με όλα όσα με ωθούν 
Να με οδηγούν στον πάτο

-Λοιπόν πες όλες σου τις δικαιολογίες
Πές όλα σου τα αντίο
Μα ρίξε μια ματιά στον καθρέφτη
Είναι ο σκληρότερος που θα συναντήσεις

Όλες αυτές οι ανησυχίες και οι θλίψεις
Μπορείς απλά να τις τινάξεις μακριά
Πήγαινε βρες καινούργιο αύριο
Και ξέχνα τα χθες σου 
Λοιπόν πήγαινε χάιδεψε τα παιδιά σου
Και φίλα το σκύλο για αντίο 
Άφησε τα κλειδιά στο καρφί
Με τη λύπη που έχεις στα μάτια

-Ίσως αύριο, σήμερα δείχνει πως θα βρέξει
Φεύγοντας θα είναι όλα εντάξει
Δεν θέλω τίποτα να με εμποδίσει
Υπάρχουν δουλειές που θέλουν φροντίδα
Ξύλα που πρέπει να μαζευτούν 
Φεύγοντας θα είναι όλα εντάξει
Δε θέλω τίποτα που να μπορεί πίσω να με κρατήσει

"That leaving feeling, Stuart Staples"
http://www.youtube.com/watch?v=rWj7IEWpcxA

"Κάντε τόπο να περάσει η FAI" | Η Πρωτομαγιά του 1931 στη Βαρκελώνη




Στις 14 Απριλίου του 1931 οι λαϊκές γειτονιές σε ολόκληρη την Ισπανία γιόρταζαν την πτώση της επταετούς δικτατορίας του Primo de Rivera και την επάνοδο στη δημοκρατία. Ήταν η ημερομηνία γέννησης της Β’ Ισπανικής Δημοκρατίας. Τα συνδικάτα της CNT[1] όμως, ήδη από την επομένη άρχισαν τις ετοιμασίες για την πορεία της εργατικής Πρωτομαγιάς, ενώ διοργάνωσε εκδηλώσεις και ομιλίες για να ακουστεί σε ολόκληρο το σώμα της εργατικής τάξης η στάση που κρατάει η Συνομοσπονδία απέναντι στο νέο καθεστώς. Το γενικό πλαίσιο έδωσε ο Buenaventura Durruti στην πρώτη ομιλία που έκανε προς την Καταλανική εργατική τάξη την Κυριακή 18 Απριλίου:

«Αν ήμασταν Δημοκράτες, θα υποστηρίζαμε ότι η προσωρινή κυβέρνηση είναι ανίκανη να μεταβάλλει σε επιτυχία τη νίκη που της έδωσε ο λαός. Αλλά είμαστε γνήσιοι εργάτες και ως εκπρόσωποί τους λέμε ότι, ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι, δεν θα ξαφνιαστούμε, αν η χώρα βρεθεί αύριο στα πρόθυρα ενός εμφυλίου πολέμου. Δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για την Δημοκρατία, αλλά την δεχόμαστε ως μια αφετηρία για να προχωρήσουμε στον κοινωνικό εκδημοκρατισμό. Αλλά μόνο με την προϋπόθεση ότι αυτή η Δημοκρατία εγγυάται πως η ελευθερία και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι λέξεις χωρίς νόημα. Αν η Δημοκρατία αποτύχει να πάρει στα σοβαρά τις επιθυμίες της εργατικής τάξης, τότε ακόμα και αυτό το μικρό ενδιαφέρον που έχουν γι’ αυτήν οι εργάτες θα μειωθεί στο ελάχιστο, γιατί αυτός ο θεσμός δεν θα ανταποκρίνεται στις ελπίδες που στήριξε πάνω του η τάξη μας στις 14 Απριλίου».

Μέσα σε αυτό το κλίμα πραγματοποιήθηκε και η πορεία της Πρωτομαγιάς στη Βαρκελώνη, στην οποία συμμετείχε και διεθνής αντιπροσωπεία αναρχικών.

«Την Παρασκευή 1η του Μάη του 1931 στις εννέα το πρωί, το κτήριο των Καλών Τεχνών ήταν γεμάτο. Σε μια πλατεία μεταξύ του πάρκου της Ακρόπολης και του μνημείου της Νίκης ένα πυκνό πλήθος προχωρούσε προς την αψίδα του Θριάμβου και σκορπιζόταν σε όλους τους γειτονικούς δρόμους. Πάνω στις τοιχοκολλημένες αφίσες διάβαζες: «Κάτω η Guardia Civil[2]», «Τα εργοστάσια στους εργάτες», «Η γη στους αγρότες», «Ζήτω η CNT-FAI». Σε όλους τους βραχύχρονους λόγους που επέκριναν δημόσια την Δημοκρατία, στο λαό προσφερόταν μόνο μια λύση στα προβλήματά του «να καταλάβει τα εργοστάσια, να τα διευθύνει ο ίδιος και να πάρει τη γη. Η εργατική τάξη μπορεί να το κάνει αυτό. Το μόνο που χρειάζεται είναι η επαναστατική τόλμη». Μετά από αρκετούς λόγους, η περιφερειακή επιτροπή της CNT, αναγνωρίζοντας δημόσια το πρόβλημα της Συντακτικής Συνέλευσης, καθόρισε τη θέση της οργάνωσης: «Το έργο μας δεν σταματάει εδώ, πρέπει να προχωρήσουμε, να προχωρήσουμε θριαμβευτικά για την κατάκτηση του μέλλοντος, του οποίου το μοναδικό νόημα για την εργατική τάξη δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η ολοκληρωτική συντριβή του καπιταλισμού και τους Κράτους. Μόνο μετά απ’ αυτό μπορεί να δημιουργηθεί μια αταξική κοινωνία[3]».

Αλλά βασικά ο χαρακτήρας της διαδήλωσης ήταν ειρηνικός. Μετά από μια πορεία μέσα στην πρωτεύουσα, τελείωσε μπροστά στο ανάκτορο της Generalidad[4], όπου μια αντιπροσωπεία θα έδινε στις αρχές το αίτημα που είχε ψηφίσει ο λαός. Τρία φορτηγά ήταν στην αρχή της πομπής. Πίσω από προχωρούσε η Επιτροπή, η οποία, στο όνομα των Συνδικάτων, ήταν επικεφαλής της διαδήλωσης και την αποτελούσαν ο Santiago Bilbao, ο Francisco Ascaso, ο Durruti και ο Juan Oliver. Αμέσως μετά από αυτούς χωρίς ιδιαίτερη τάξη, προχωρούσε ένα πλήθος, το οποίο ο αστικός τύπος υπολόγισε ότι ανέρχονταν σε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους. Οι διαδηλωτές προχώρησαν μέσα από τις κυριότερες λεωφόρους της Βαρκελώνης, έφτασαν στην Plaza de Ctalunya και πηγαίνοντας από το δρόμο της Ramplas , έφτασαν στην αρχή του δρόμου Fevaler όπου μπήκε μόνο ένα αυτοκίνητο, μπροστά από το οποίο ήταν τα μέλη της Επιτροπής. Ήταν 1 το μεσημέρι όταν η εμπροσθοφυλακή της πορείας ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με την αστυνομία, που τους απαγόρευσε την είσοδό τους στην πλατεία.

Ένας αξιωματικός της Guardia Civil προχώρησε μπροστά και κρατώντας ένα πιστόλι στο χέρι πλησίασε τα μέλη της Επιτροπής και τα διέταξε να φύγουν. Οι υπόλοιποι άντρες της αστυνομίας στέκονταν πίσω από τον αξιωματικό τους, έχοντας στραμμένα τα όπλα τους προς τους διαδηλωτές. Ο Ascaso πήγε προς το μέρος τους για να συζητήσει με τον αξιωματικό, αλλά αυτός δεν άκουγε τίποτα και απαίτησε από τους διαδηλωτές να διαλυθούν αμέσως. Ο Ascaso με ένα χτύπημα τον αφόπλισε. Ο αξιωματικός βλέποντας ότι είναι άοπλος, οπισθοχώρησε και μαζί του και οι στρατιώτες. Μετά ο Durruti ανεμίζοντας μια κόκκινη και μαύρη σημαία, φώναξε με μια διαπεραστική φωνή: «Κάντε τόπο να περάσει η FAI[5]»

Αμέσως, από τους γύρω δρόμους το πλήθος άρχισε να προχωράει και σ’ ένα λεπτό είχαν καταλάβει την πλατεία Συντάγματος. Τα μέλη της Επιτροπής άρχισαν να προχωράνε αργά προς το κτήριο για να παραδώσουν τα αιτήματα που ψηφίστηκαν στη συγκέντρωση. Αλλά δεν είχαν καν προλάβει να περάσουν την είσοδο όταν οι πόρτες έκλεισαν βίαια. Ένας πυροβολισμός ήρθε μέσα από το κτήριο, ακολούθησε ακόμη ένας και πολύ γρήγορα μια βροχή από σφαίρες κατευθύνθηκε προς τους διαδηλωτές. Οι περισσότεροι από αυτούς έπεσαν στο χώμα ενώ πολλές γυναίκες προσπάθησαν να ξεφύγουν ενώ άρχισαν να στριγγλίζουν. Η σύγχυση μεγάλωνε με τους πυροβολισμούς και υπήρχαν ήδη μερικά θύματα.

Όμως υπήρχαν ομάδες οπλισμένων εργατών μέσα στο πλήθος και αν απαντούσαν στις κυβερνητικές δυνάμεις χρησιμοποιώντας τα πιστόλια τους υπήρχε φόβος να γίνει μακελειό. Τα μέλη της Επιτροπής κατάλαβαν αμέσως ότι αυτή η σύγκρουση, που μόνο κακό μπορούσε να κάνει στους εργάτες έπρεπε να αποφευχθεί. Η γρήγορη αντίδραση του Durruti απέτρεψε την καταστροφή. Σκαρφαλώνοντας σε μια κολόνα, παρά τις σφαίρες που έπεφταν, μίλησε προς τις οπλισμένες ομάδες και σύστησε ηρεμία και αυτοσυγκράτηση. Το θέαμα αυτό ήταν συγκλονιστικό μέσα σ’ αυτήν την δραματική ατμόσφαιρα. Μια σφαίρα τον είχε πληγώσει ελαφρά στο στήθος, και το πουκάμισο του είχε γίνει κόκκινο, αλλά συνέχιζε να μιλάει ασταμάτητα. Για μια στιγμή φάνηκε ότι η φασαρία τελείωνε, οι πυροβολισμοί σταμάτησαν και η πλατεία άρχισε να αδειάζει. Τώρα ο Durruti που ήταν ακόμη σκαρφαλωμένος στην κολόνα, απηύθυνε τις παρατηρήσεις του στις αρχές, τις οποίες και κατηγόρησε για την όλη κατάσταση. Κοντά του ήταν και ο Ascaso, οποίος ήταν πληγωμένος στο χέρι αλλά αρνιόταν τις περιποιήσεις των συντρόφων του. Στο μεταξύ είχε δημιουργηθεί ένας ανοιχτός χώρος γύρω από τα μέλη της Επιτροπής τα οποία γινόταν ένας σίγουρος στόχος ενώ οι πυροβολισμοί ξανάρχιζαν. Οι ένοπλες επιτροπές δεν συγκρατήθηκαν και απάντησαν στην επίθεση των κυβερνητικών δυνάμεων.

Οι Καραμπινιέροι, που είχαν τον στρατώνα τους πολύ κοντά, βγήκαν έξω και άρχισαν να πυροβολούν κι αυτοί προς το μέρος των διαδηλωτών, σύντομα όμως εμφανίστηκε ένας λόχος πεζικού με επικεφαλής το λοχαγό Miranta που πήρε το μέρος των διαδηλωτών. Ο Durruti ξανανέβηκε στην κολόνα και άρχισε να φωνάζει προς τα στρατεύματα, παρόλο που η Guardia Civil και οι Καραμπινιέροι συνέχιζαν να πυροβολούν. Βλέποντας τον Durruti πάνω στην κολόνα, οι στρατιώτες δίστασαν, αλλά ο λοχαγός τους διέταξε να πυροβολήσουν εναντίον της Guardia Civil και των Καραμπινιέρων. Μια φοβερή ιαχή ακούστηκε στην πλατεία και μέσα σε ένα λεπτό η αστυνομικοί εξαφανίστηκαν, αφήνοντας τους στρατιώτες και τους διαδηλωτές κύριους της κατάστασης. Ο τελικός απολογισμός της Πρωτομαγιάτικης πορείας ήταν 15 τραυματίες κι ένας νεκρός από την πλευρά των διαδηλωτών και 2 νεκροί και αρκετοί τραυματίες από την πλευρά των δυνάμεων καταστολής[6]

Τη νύχτα οι αναρχικές οργανώσεις έβγαλαν ένα ανακοινωθέν που κατέληγε «…όταν η αστική τάξη δεν μπορεί να βάλει τάξη στην αταξία της, τότε αυτό πρέπει να το κάνουν οι επαναστάτες[7]».

Η Πρωτομαγιά του 1931 στη Βαρκελώνη και τα -λιγότερο γνωστά- γεγονότα που έλαβαν χώρα εκεί αποτελούν άλλη μια αιματοβαμμένη σελίδα στο μεγάλο βιβλίο των αγώνων της παγκόσμιας εργατικής τάξης που έχει χαραχτεί από τις θυσίες των συντρόφων μας στο παρελθόν. Είναι η παρακαταθήκη μας για τους αγώνες του αύριο, από την υπεράσπιση των κεκτημένων μέχρι την τελική απελευθέρωση από το σύστημα εκμετάλλευσης. Για την κοινωνική δικαιοσύνη, τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Το κείμενο βασίζεται στο βιβλίο του Abel Paz «Durruti, η κοινωνική Επανάσταση στην Ισπανία 1896-1936» τόμοι Α-Β εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος β’ έκδοση, Δεκέμβριος 1999

[1] Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας. Η συνδικαλιστική οργάνωση των Αναρχικών.
[2] Ειδικό αστυνομικό σώμα, από τα πλέον απεχθή για τους εργάτες λόγω των ωμοτήτων που διέπραξε εναντίον τους.
[3] Solidaridad Obrera, 2 Μαη 1931. Η Solidaritat Obrera (“Εργατική Αλληλεγγύη”) αποτελούσε την καθημερινή εφημερίδα που εξέδιδε η CNT.
[4] Η τοπική κυβέρνηση της Καταλωνίας.
[5] Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής. Η ειδική οργάνωση των αναρχικών.
[6] Μαρτυρία των παρόντων αγωνιστών Tomas Perez και Juan Molina.
[7] Libertaire, 18 Μάη 1931, Παρίσι.


επιμέλεια: Άρης Τσιούμας

Η διάφανη Λίμνη